Bedankt dat je bij ons was
Zondagmiddag 23 juli, klokslag 13.00 u: 'Martine Tanghe is overleden' klinkt een luide gil in de woonkamer. Ik laat mijn montage van mijn vakantiefilm voor wat het is en stap naar de woonkamer. Wim De Vilder leest de intro die hij nooit had willen schrijven, een intro die hij nooit had willen lezen: Martine Tanghe is overleden. Het is on-we-zen-lijk, het dringt niet door ...
In december 2020 schreef ik een column bij haar afscheid als journaalanker. Als eerbetoon aan Martine publiceer ik hem opnieuw ... Martine: dank voor al die mooie jaren, voor jouw glimlach, jouw humor, maar zeker ook jouw professionaliteit, jouw vakbekwaamheid. Sterkte aan familie, vrienden, de collega's op de redactie. Bedankt dat je bij ons was.
Oh Martine oh Martine
“Zie ik jou op televisie, hang ik altijd aan de buis. Aan je beeld en aan je lippen, want dan heb ik jou in huis … Oh Martine, oh Martine, hoe kan ik je hart verdienen?” Het zijn enkele zinnen uit het nummer dat Louis Neefs destijds schreef voor de Nederlandse presentatrice Martine Bijl. Bart Peeters overgoot het nummer afgelopen maandag in Het Journaal met een Martine Tanghe sausje: “Oh Martine oh Martine, ons verdriet is niet te overziene.”
In mijn wilde tienerjaren had ik niet zoveel interesse voor Het Journaal. Ik herinner mij wel dat ik een jonge, langharige dame, het nieuws zag lezen maar dat was het dan ook. Toen ik ouder werd toonde ik gaandeweg wel meer interesse en werd Martine een vertrouwd gezicht. Toen ik in 1999 als losse medewerker aan mijn loopbaan bij de VRT begon werd ik ondergedompeld in de wereld van de sport. Wij waren de sportredactie, zij de algemene redactie. Tussen beide redacties was er een lange gang op weg naar de WEK, de plaats waar de cassettes met bijdrages voor Het Journaal, gestart werd. Af en toe zag ik Martine aan haar desk zitten.
De losse medewerker werd sportjournalist en eindredacteur van de sport in Het Journaal waardoor ik meer overleg had met ‘de overkant’. Beide redacties waren intussen verhuisd naar een ander, modernere vleugel en van de lange gang was geen sprake meer. Die was vervangen door een sas. Het ijs was ook veel minder dik dan jaren voorheen omdat de sportredactie via overlegmomenten meer betrokken werd met Het Journaal. Op die manier leerde ik Martine beter kennen. Altijd vriendelijk, altijd goedlachs en altijd met heel veel interesse voor sport. De intro’s die ik als journalist en/of als eindredacteur schreef of controleerde werden regelmatig met eenvoudige woorden verfijnd waardoor ze nog verstaanbaarder werden. Boetseren met woorden was voor Martine een kunst.
Eén keer mocht ik als studiogast opdraven bij Martine (foto). Dat gebeurde op 4 februari 2014. Ruim acht jaar na datum van het gokschandaal had één van mijn bronnen recente foto’s van de gokchinees Zheyun Ye gevonden. Ik mocht als onderzoeksjournalist dat verhaal duiden. Martine luisterde naar wat een gast te vertellen had en speelde daarop in met simpele vragen. Simpel was haar credo. Mensen moesten het nieuws begrijpen. Martine kon ook mensen raken. Haar laatste extro van Het Journaal was daar een voorbeeld van: “Ik zal u missen. Houd het veilig. Houd vol!” Slik.
Afgelopen maandag nam ‘La grande dame’ afscheid van Het Journaal en haar kijkers. Het waren er 2000867, het hoogste kijkcijfer ooit voor een journaal. En ik was erbij … de meeting van UNIZO die om 20.00 u begon liet ik even voor wat ze was. Dat moment, neen dat wou ik niet missen.
In al die jaren dat ik rondliep bij de VRT heb ik heel wat opgestoken van mijn collega’s, ook van Martine. Het eenvoudig taalgebruik, de manier om een moeilijke boodschap zonder omwegen en met de nodige ernst te brengen, te verwoorden. En ja, ook af en toe met een knipoog iets brengen. Dank dat u erbij was.